Rozdział drugi. Nouis.

Coś mi mówi, że nie chcecie pytań o pierwszy dzień w szkole. Więc oszczędzę wam tego. Czytajcie i rzecz jasna - komentujcie!

Louis

Na ekranie komputera pojawiło się okienko rozmowy. Hazel.

-Cześć, LouLou xd

-Tyle razy cię prosiłem, żebyś tak mnie nie nazywała! Brzmi jak imię z kreskówki. -.-

-Wiem… Ale uwielbiam cię denerwować. Jak pierwszy dzień w szkole?

-Poznałem fajnego kolesia. Jest spoko.

-Tylko on? xd

-A żebyś wiedziała. Reszta jest jakaś taka mdła.

 -Szkoda.... Jak wygląda?

-Ma farbowane (chyba) blond włosy i niebieskie oczy. Ogólnie jest boski. :D Ma na imię Niall, tak wgl. Ale hetero, więc nie mam szans. :c

-Skąd wiesz, że hetero?

-Komentarz na temat tyłka jednej z dziewczyn to chyba wystarczający dowód, nie?

-Raczej tak. Poznasz mnie z nim?

-Chyba śnisz! Nie ma mowy.

-No proooszę.

-Nie. xd

-Wredota. -.-

-Wiem :P

-Sorry, muszę lecieć, mama mnie woła. Do napisania :*

-Pa :*

Wyłączyłem kompa i przeciągnąłem się. Co by tu teraz porobić? Wiem, pójdę do parku. Chyba potrzebuję kontaktu z naturą xd

Zszedłem na dół, ubrałem się i już miałem wyjść, gdy zaczepiła mnie Fizzy, moja młodsza siostra.

-Gdzie się wybierasz?

-Do parku. A bo co?

-Weź mnie ze sobą – poprosiła.

-Idę pogapić się dziewczynom na tyłki, a to jest coś, co mężczyzna musi zrobić sam, bez młodszej siostry u boku.

-Przecież ty się gapisz na tyłki facetom, nie dziewczynom – prychnęła.

-Ale zasada pozostaje ta sama.

                                               *           *          *

Niall

Ze słuchawek leciała piosenka jednego z moich ulubionych zespołów o tytule Lies. Wydawała mi się odpowiednia na mój aktualny nastrój.

Lies make it better

Lies are forever

Lies to go home to

Lies to wake up to

-Make it better – powiedziałem do siebie w zamyśleniu. – Naprawdę?

Cóż… na razie było dobrze. Louis był świetnym kolesiem. Nie zamierzałem kończyć tak fajnie zaczętej znajomości, wyznając kim jestem. Po prostu nie. Już raz przez to przeszedłem i nie polecam. Serio lubiłem Stephen’a, a nawet czułem do niego coś więcej. Źle odebrałem przypadkowe słowa, nic nie znaczące gesty i… stało się. W kółko zastanawiam się, jak potoczyłoby się moje życie, gdyby nie ten pocałunek. Pewnie lepiej.

Drugi raz tego błędu nie popełnię. Nawet, jeśli oznacza to życie w kłamstwie. A zresztą… Właściwie, to nie powiedziałem jeszcze niczego nieprawdziwego. Rebecca naprawdę miała fajny tyłek. Nie, żebym potrafił to ocenić na poziomie profesjonalnym. William i Nick, którzy siedzieli za mną na geografii rozprawiali o tym przez dobre 10 minut kilka dni temu.

Louis przytaknął mi wtedy, trochę zdziwiony moimi słowami i poszliśmy do stołówki.

-Z kim siedzisz? – spytał. – Mogę się dosiąść?

-Możesz – odrzekłem. – Siedzę sam.

-Dlaczego? – zmarszczył brwi.

-Ludzie… Jakoś mnie nie lubią – wzruszyłem ramionami.

-Mogę wiedzieć, czemu?

-Za coś, co kiedyś zrobiłem… Opowiem ci kiedy indziej, okej?

-Okej – dał za wygraną.

Potrząsnąłem głową. Wspomnienie sprzed kilku godzin było tak żywe, że zapomniałem, gdzie jestem. A byłem na ulicy i właśnie miałem wejść na jezdnię.

-Hej! – zawołał ktoś za mną. Rozpoznałem głos. Co u licha robi tu Louis?

-Spaceruję, a bo co?

Hm, powiedziałem to na głos?

-Tak, powiedziałeś – potwierdził z rozbawieniem.

Odwróciłem się. Jakiś metr ode mnie stał sobie Tomlinson i zanosił się śmiechem.

-Z czego się cieszysz? – spytałem, przekrzywiając głowę na bok.

-Z ciebie – wyznał. – Jesteś strasznie nieogarnięty.

-Foch – zaplotłem ręce na piersi, udając obrażonego.

-No dooobra, sorry.

-FOCH! – krzyknąłem na całe gardło, po czym rzuciłem się do ucieczki. Za sobą słyszałem tupot stóp Louis’ego. Po chwili wpadł na mnie z impetem, w pełnym biegu, przewracając mnie i przy okazji siebie na chodnik.

-Ała – syknąłem, masując obolałe kolano. – Debilu, mogłeś nas zabić.

-Jestem psychopatą – odrzekł krótko. – Mam na to papier, wiesz?

-Taaa? Niby jaki?

-A taki – wyjął z kieszeni świstek i wcisnął mi go do ręki.

Spojrzałem.

-Paragon? – prychnąłem.

-Przeczytaj.

-Mleko migdałowe, deser sojowy, kotlety sojowe, owoce, owoce, owoce, warzywa, warzywa, warzywa, sok pomidorowy… Co to jest?

-Mój jadłospis w stadium początkowym. Jestem weganinem.

-O Chryste. To rzeczywiście, psychiczny jesteś.

-Dzięki – prychnął.

-Ależ nie ma za co, mój drogi.

-Niall?

-Hm?

-Czemu my ciągle siedzimy na chodniku?

-Ty jesteś wariatem, więc siedzisz, a ja dotrzymuję ci towarzystwa.