Rozdział czwarty. Zarry.

Drodzy parafianie!
Ponieważ pojawiło się sporo próśb o dłuższe rozdziały, postanowiłam wyjaśnić sprawę. Rozdziały będą krótkie, bo:
1) Preferuję taką formę pisania
2) Krótsze rozdziały piszę szybciej, czyli częściej dodaję
3) Jestem dzieckiem szatana i będę was torturować (devil laugh)
Zapoznawszy się z wyżej wymienionymi powodami cieszcie się kolejną porcją mojej radosnej twórczości idioty.

-I co? – ciotka odwróciła się na przednim siedzeniu i spojrzała na mnie badawczo. – Pierwszy dzień, a ja już muszę po ciebie przyjeżdżać później, bo się szlajasz z nowymi znajomymi. Co będzie jutro, impreza? – w jej oczach zamigotały wesołe iskierki.

-Ciociu, ale rusz może, co? – zasugerowałem. – Blokujemy drogę. Wszystko ci powiem, obiecuję.

Odwróciła się i nacisnęła pedał gazu.

-Słucham.

-Więc. Hm. Tak. Nooo, poznałem trzy fajne dziewczyny i one wyciągnęły mnie po lekcjach do sklepu muzycznego.

-I? Co takiego ciekawego było w tym sklepie? Widzę w lusterku, że się rumienisz.

Wziąłem głęboki oddech.

-Zayn.

-CO?! O Boże, naprawdę?!

Odchyliłem głowę do tyłu i oparłem ja na zagłówku.

-Nie puść kierownicy – poprosiłem zrezygnowanym tonem.

-Zachowuję się jakbyś był moją nastoletnią przyjaciółką, prawda?

-Prawda – westchnąłem. – Ale nie przeszkadza mi to. Po prostu przez ostatnie kilka godzin Claire, Diana i Muriel szczebiotały dokładnie w ten sam sposób. Doszedłem do wniosku, że wszystkie kobiety są identyczne.

-Nieprawda!

-Prawda.

-Nieprawda, po prostu mamy podobne reakcje i sposób wyrażania się. Wolałbyś, żebym była sztywną jak kołek nadopiekuńczą ciotką?

-Nie, oczywiście, że nie.

-Za późno – zachichotała, po czym spoważniała. – Haroldzie, jak tam w szkole? – podwyższyła głos i nadała mu protekcjonalną nutę.

-W sumie okej.

-Proszę nie używać takiego słownictwa. Jest tyle pięknych słów, a ty wyrażasz się jak chuligan. To nie jest język, to jest – z obrzydzeniem wykrzywiła wargi – slang.

-Dobrze, ciociu.

-Więc zacznijmy od początku. Jak tam w szkole, Haroldzie?

-Doskonale, ciociu.

-To wspaniale. Poznałeś miłych kolegów?

-Nie, ciociu.

-Dlaczegóż?

-Nie wiem, ciociu.

-Więc może koleżanki?

-Tak, ciociu.

-A ileż?

-Trzy, ciociu.

-Och, to sporo. Czy któraś z nich nadaje się na twoją sympatię?

-Nie, ciociu.

-Czemuż?

-Bo jestem gejem, ciociu.

-Haroldzie! Proszę nawet nie mówić takich rzeczy! Doprawdy, niesmaczne żarty.

-Ale to prawda, ciociu.

-Powtarzam, zamilcz!

Zamilkłem.

Po chwili ciotka odezwała się swoim zwykłym głosem:

-Widzisz?

-To ja już wolę piszczenie – powiedziałem, zrezygnowany.

-Wszystko opiera się na kontraście – powiedziała zamyślona, wpatrując się w drogę przed sobą.

                                                   *               *                 *

Dzwonił telefon. Leżałem na kanapie z książką i niekoniecznie chciało mi się wstawać. Oszczędziła mi tego ciotka, wołając:

-Odbiorę!

Wróciłem do lektury, ale nie dane mi było ponownie się w nią zagłębić, ponieważ w trzydzieści sekund później ciocia zawołała:

-Harry! Do ciebie!

Niechętnie wstałem i podszedłem do aparatu. Kto, do cholery, mógł chcieć się ze mną skontaktować? Przecież nie rodzice. Ciocia dzwoniła do nich od razu po moim przyjeździe, żeby powiedzieć, że wszystko w porządku i nie chcieli ze mną rozmawiać. Kazali tylko przekazać, że jeśli zdecyduję się na leczenie, to w każdej chwili mogę wrócić.

-To Zayn – powiedziała ciocia samym ruchem warg.

Aaa, Za…

CO?!

Stanąłem jak wryty. Serce mi waliło.

Zayn? Zayn?! Czego on do cholery mógł chcieć? Przez mózg przeleciały mi możliwości. Numer Diany, numer Claire, numer Muriel, zostawiłem coś w sklepie (ale co?), uszkodziliśmy którąś z gitar i mamy kłopoty…

Dobra, ogar. Nie dowiem się, dopóki nie przyłożę do ucha tej cholernej słuchawki.

-Halo? – ha! Nie zająknąłem się!

-Cześć, Harry – on ma jednak boski głos, naprawdę. Powinien śpiewać. A, ja mam coś odpowiedzieć? Ale co? A, wiem.

-Cześć, Zayn – kocham wymawiać jego imię. Chwila, on coś mówi.

-Słuchaj, jest taka sprawa. Wybieram się jutro do kina z paczką. I mój przyjaciel Josh właśnie wysłał mi SMS-a, że leży w łóżku i ma czterdzieści stopni gorączki.

-I co w związku z tym? – doskonale, Harry! Składna wypowiedź z leciutką dawką ironii.

-Mamy jedno wolne miejsce, bo rezerwację zrobiliśmy dwa dni temu. Pasuje ci jutro o piątej? Przyjadę po ciebie.

OmójBożeomójBożeomójBożeomójBożeomójBoże.

-Tak, pasuje mi. A w ogóle, na co idziemy?

Wymienił nazwę jakiegoś filmu, ale moja uwaga była, delikatnie mówiąc, nieco rozproszona, więc nie usłyszałem. Po prostu odpowiedziałem:

-W porządku.

-No to do zobaczenia jutro o piątej.

-Cześć.

Odłożyłem słuchawkę i odwróciłem się do ciotki, która z piskiem rzuciła mi się na szyję. 

Jeżeli chcecie, napiszcie w komentarzu, co chcielibyście, żeby zdarzyło się w kinie. Uprzedzam, że nie gwarantuję posłuchania was, ale próbować można, nie?