Rozdział czwarty. Nouis.

 Niall

There’s nothing to lose

When no one knows your name

There’s nothing to gain

But the days don’t seem to…

-Nialler!

Aż podskoczyłem.

-Co ty tu robisz? Po raz drugi w ciągu 24 godzin wyrastasz spod ziemi – spojrzałem na niego kątem oka.

-Wcale nie wyrosłem spod ziemi. Po prostu przed chwilą wysiadłem z autobusu. Jak widać na załączonym obrazku, właśnie przechodzimy koło przystanku. No, ale ciebie pochłonęły jakieś gorące rytmy, więc chyba niespecjalnie kontaktujesz. Mam rację?

-To nie są gorące rytmy – obraziłem się. – To jest Billy Talent. I dlaczego nazwałeś mnie Nialler’em?

-O Boże – przewrócił oczami. – Żeby nie powtarzać się w kółko z Niall’em. Czy ty nie masz żadnych ksywek? Jak na ciebie mówią?

-Niall. Albo Horan.

Albo pedał – dodałem w myślach.

-Jezu. Biedne dziecko. Hazel nazywa mnie LouLou, Josh Lou, a Zayn Tommo. A siostry Jennifer.

-Co?

-Masakryczna sprawa. Rodzina dysponuje moimi zdjęciami w damskich ciuchach. Miałem pięć lat i kuzynka przebrała mnie za dziewczynkę. Otrzymałem imię Jennifer. Ciągnie się to za mną od dwunastu lat, kumasz?

-O Boże – roześmiałem się, jednocześnie robiąc facepalm’a.

-W ogóle, całe moje życie to pasmo cierpień i niepowodzeń – powiedział dramatycznym głosem.

-Ach jakże mi ciebie żal? Może psycholog?

-Próbowałem. Ale mama nie chce mi dać kasy na wizytę.

-A państwowo nie możesz się zapisać?

-Za duża kolejka. Rozumiesz zasadę? Potnę się chyba. Łyżeczką.

Właśnie mijaliśmy bramę szkoły, gdy…

-Ooooch, cześć Louis! – zawołało na raz z 10 dziewczyn. – Co tam?

-Rozważam samobójstwo za pomocą tępego narzędzia, a co?

-O mój Boże, dlaczego? – zaszczebiotała tleniona blondynka w różowych rurkach.

-Bo tuzin idiotek stoi mi na drodze i nie daje przejść dalej. I oko ci się rozmazało, ślicznotko.

Odeszliśmy kawałek, jednak wciąż dobiegały nas piski ,,Nazwał mnie ślicznotką! Słyszałyście? Omygy!”

-Nie cierpię plastików – fuknął Lou. – I skąd znają moje imię? Żadna nie jest z naszej klasy chyba, nie?

-Człowieku, rozejrzyj się dookoła. Jesteś jednym z największych ciach w szkole, wszystkie dziewczyny już wiedzą o tobie wszystko.

-O akcji z Jennifer też? – rozejrzał się przerażony, jakby spodziewał się dowodów swojej kompromitacji.

-Nie – zachichotałem. – O tym raczej nie. Miałem na myśli raczej rodzaj butów, markę koszulki, krój dżinsów, metkę na plecaku i wszystkie informacje, które zamieściłeś na facebook’u.

-I po co im to?

-Bo dziewczyny uwielbiają sobie o takich rzeczach opowiadać godzinami. Po to.

-Skąd to wszystko wiesz?

-Mam mamę i trzy ciotki. Wystarczy umieć słuchać.

Louis

Niall, nudzi mi się xd

-.- To oczywiste. Przecież właśnie mamy chemię, prawda?

Ale mi się naprawdę nudzi :D

Wyobraź sobie, że mi też. I co zamierzasz zrobić z tym faktem?

Och, możliwości jest wiele.

Na przykład?

Możemy zapytać nauczycielkę, jaki nosi rozmiar stanika. Mogę zacząć coś śpiewać. Albo położyć nogi na ławce. Albo wstać i zacząć stepować. To tylko część pomysłów.

Louis, debilu. Może w twojej szkole takie rzeczy uchodzą na sucho, ale w tej absolutnie nie. Wywalą nas oboje, a twoja mama obedrze cię ze skóry. Chcesz tego?

No… nie. Naprawdę nie możemy nic odwalić?

Naprawdę.

A próbowałeś kiedyś?

W sumie nie.

No to skąd możesz wiedzieć? Zróbmy coś, może za pierwszy wyskok nas nie wyrzucą.

Mam pomysł. Pójdziemy na kompromis.

Co masz na myśli?

Wysiedzimy grzecznie te 20 minut. A potem zwiejemy z geografii. Co ty na to?

Nialler, słońce, jesteś pieprzonym geniuszem.

Och, wiem xd

Uśmiechnięty od ucha do ucha włożyłem kartkę do książki, po czym odchyliłem się do tyłu na krześle i z zainteresowaniem spojrzałem w sufit. Głos nauczycielki działał usypiająco, było ciepło i nudno…

…Ocknąłem się kilka sekund później, leżąc na oparciu krzesła, które z kolei znajdowało się na podłodze. Dokuczały mi plecy, a w głowie pulsował tępy ból. Nad sobą zobaczyłem twarz Niall’a, który poczerwieniał ze śmiechu.

-Czy nikt ci nie powiedział, że podczas bujania na krześle się nie zasypia? – spytał, ocierając łzę wesołości.

-Panie Tomlinson, wszystko w porządku? – zainteresowała się panna Oliver, stając nade mną.

-Chyba tak – odpowiedziałem.

Nialler rzucił mi znaczące spojrzenie.

-Ale wolałbym iść do pielęgniarki – dodałem szybko.

-W porządku. Kto chce zaprowadzić pana Tomlinson’a do gabinetu?

Rękę podniosły wszystkie dziewczyny plus Horan.

-To może Niall – zdecydowałem, zbierając się z podłogi.

Blondyn wstał z krzesła, objął mnie ramieniem i wyszliśmy z klasy.