Rozdział drugi. Zarry.

Moi drodzy!
Ponieważ Lulo nie może chwilowo pisać razem ze mną, postanowiłam kontynuować Zarry'ego sama. Mam nadzieję, że będzie się wam podobało.

Harry

-Zjedz coś – poprosiła ciocia, patrząc na mnie z troską.

-Nie, dzięki. Nie jestem głodny – oświadczyłem.

-Na pewno wszystko w porządku?

-Na pewno.

-Martwisz się szkołą – raczej stwierdziła, niż zapytała.

Kiwnąłem głową. Nie było sensu zaprzeczać.

-Dlaczego? – wpatrzyła się we mnie z uwagą. Zdawało się, że te zielone oczy zaglądają mi w duszę.

-Bo wiesz… Zawsze miałem trudności z nawiązywaniem kontaktów z kompletnie nieznajomymi ludźmi. Co, jeśli mnie nie polubią? – zabrzmiało to dziecinnie, sam to czułem.

Przyglądała mi się przez chwilę, milcząc.

-Harry – odezwała się w końcu. – To, że jesteś gejem nie znaczy, że jesteś gorszy. Nikt nie ma prawa ci z tego powodu dokuczać.

Wpatrzyłem się we własne dłonie.

-Nikt nie ma prawa, tak? Większość ludzi kompletnie to nie obchodzi. Mówią to co myślą i robią to, co chcą zrobić. Spójrz na moją rodzinę, ciociu. Czy ojczym miał prawo nazywać mnie pedałem, z którym nie chce mieszkać? Mieli prawo szantażować mnie wyrzuceniem z domu? Śmiem twierdzić, że nie. I co? Jakoś nie mieli skrupułów. Jeśli nawet matka się mną brzydzi, to… - głos mi się załamał.

Ciotka wstała z krzesła, podeszła i przytuliła mnie mocno.

-Wszystko będzie dobrze – wyszeptała uspokajającym głosem.

-Dzięki – powiedziałem, gdy się odsunęła. – Idę już, bo się spóźnię. Wytłumacz mi jeszcze raz, gdzie to jest?

-No co ty, przecież cię odwiozę. Za mało znasz Londyn, żeby się włóczyć samemu. Poza tym, to daleko. Idę go garażu, a ty się ubierz i zejdź na dół.

-Okej.

Podszedłem do okna w kuchni, otworzyłem je i wytknąłem głowę na zewnątrz. Zimno. Zerknąłem jeszcze na termometr – 10 stopni. Wiadomo, marzec.

Włożyłem ciepłe buty, kurtkę, zabrałem plecak z pokoju i już miałem wychodzić, kiedy przypomniałem sobie o czymś. Z wieszaka zdjąłem swoją ukochaną, szarą czapkę i wciągnąłem ją na głowę.

-Przynieś mi szczęście – powiedziałem cicho, nieco zawstydzony, że mówię do kawałka dzianiny.

Zbiegłem po schodach i wypadłem na dwór. Ciocia już czekała w samochodzie. Usiadłem na przednim siedzeniu i ruszyliśmy.

-Harry? – zagadnęła.

-Hm?

-Jeśli kogoś poznasz… No wiesz… To powiesz mi?

Zasłoniłem usta ręką, by ukryć uśmiech. Laura dobrze odczytała moje milczenie, bo pisnęła:

-Już kogoś poznałeś?!

Zerknąłem na nią kątem oka.

-Yhm.

-Kto to? I kiedy to było?

-Eeee… Znasz Zayn’a Malika? Był eee wczoraj.

-Zayn?! Naprawdę? Jest synem mojej przyjaciółki. Rozmawialiście – była tak podniecona, że chciało mi się śmiać.

-Nie, nie gadaliśmy za długo. Oddał mi ten talerz i poszedł. Przedstawiliśmy się tylko.

-Talerz? Jaki talerz?

-Taki duży, biały. Położyłem go na blacie w kuchni, nie widziałaś?

-Hm, nie. Jestem strasznie roztrzepana, musisz się przyzwyczaić.

-To już wiem, po kim to mam – roześmiałem się.

-Czekaj, nie zmieniaj tematu. Podoba ci się?

-Yhm.

-I co dalej?

-Będę czekał na rozwój wypadków – oznajmiłem z godnością.

Auto zatrzymało się przed dużym budynkiem z czerwonej cegły.

-Do zobaczenia, Harry.

-Cześć, ciociu.

Wysiadłem i z duszą na ramieniu powlokłem się do szkoły. Rozebrałem się w szatni, po czym skierowałem się do sekretariatu.

-Dzień dobry. Jestem nowy. Chciałbym dostać plan lekcji i może jeszcze mapę szkoły – poprosiłem sekretarkę, okrągłą kobietę przed czterdziestką.

-A tak. Harry Styles?

-Myślę, że tak – powiedziałem, odzyskując dobry humor.

- Profil humanistyczny?

-Owszem.

- Klasa druga C. Tu masz plan, a tu mapkę. A może zaprowadzić cię do klasy?

-Nie, poradzę sobie. Dziękuję.

Wyszedłem. Już na korytarzu zerknąłem w papiery. Wynikało z nich, że mam teraz matematykę piętro wyżej. Udałem się w kierunku schodów i po kilku minutach stałem przed drzwiami pracowni numer 4. Odetchnąłem głęboko i nacisnąłem klamkę.