Rozdział trzeci. Nouis.

Ej, ludzie
Sorry, że jak dotąd wszystkie rozdziały są mniej lub bardziej o niczym. ALE - nie zapominajcie, że opowiadanie dzieje się w rzeczywistości alternatywnej, gdzie chłopcy dopiero się poznają. Zrozumcie, nie mogą się zacząć całować w pierwszym dniu znajomości. Staram się wprowadzić jak najwięcej dialogów i rzeczywiście może to być trochę nudne. Cierpliwości. Obiecuję, że niedługo akcja się rozwinie.

Louis

-Skąd wracasz? – odezwałem się.

-Zdaje się, że ze szkoły. Wskazuje na to ten oto plecak na moich ramionach.

-Nie zwracam uwagi na takie szczegóły – wzruszyłem ramionami. – A czemu tak długo? Jest – zerknąłem na ekran telefonu – prawie wpół do szóstej.

-Zostałem na kółku z historii.

-Lubisz historię? – zdziwiłem się. Osobiście nie cierpiałem tego przedmiotu. Nudził mnie.

-Niezbyt. Ale szóstka przyda mi się do średniej.

-Chciałbym mieć tyle cierpliwości do nauki – westchnąłem. – Planuję na przykład, że cały weekend będę się uczył, potem dzwoni Hazel albo Josh i wszystko w pizdu. Wracam w niedzielę wieczorem i jestem tak skonany, że nic tylko iść spać.

-To ostro imprezujesz – zauważył.

-Nie imprezuję – zaprzeczyłem. – Po prostu gdzieś się szlajamy, albo siedzimy u Hazel i oglądamy filmy. Cóż, teraz to się skończy. Mam raczej szlaban.

-Bo cię wywalili?

-Bystry jesteś. Akcja była epicka, to trzeba przyznać.

-A co zrobiłeś?

-Nawrzeszczałem na dyrektora. Tak porządnie, wiesz. Nazwałem go tłustym idiotą, którego obchodzi tylko kasa, a na uczniów ma wyjebane.

-Urocze – ocenił z uśmiechem. – Nie dziwię się, że wyleciałeś. A czemu się na niego wydarłeś?

-Widzisz, był jeden taki debil, który dokuczał Haze. Poszedłem z tym do dyrcia, na co on, żeby to między sobą rozwiązać. Rozumiesz, chciał wyciszyć sprawę, bo ojciec kolesia dawał sporo kasy na szkołę. W związku z powyższym straciłem panowanie nad sobą i zrobiłem scenę jak w telenoweli.

-Masz jaja. Ale teraz cierpisz, nie?

-Jest gorzej, niż myślałem. Tu wszyscy z wyjątkiem ciebie są tacy podobni do siebie, jakby ich ktoś skserował. W mojej starej szkole było o wiele zabawniej. Co lekcja odpał, zawsze działo się coś ciekawego. Tuż przed tym, jak mnie wyrzucili, trzecia klasa upiła nauczycielkę, bo dolała jej spirytusu do kawy.

-Daj spokój – roześmiał się. – Przecież chyba czuła, co pije, nie?

-No chyba właśnie nie. U niej to dwa łyki i koniec. Nie zdążyła. Przełknęła, posiedziała ze dwie minuty i w kimę. Powiadam ci, jak niemowlę. A obudziła się dopiero jak zadzwonił dzwonek.  Żałuję, że mnie przy tym nie było. Ale Josh był i nawet kamerką nagrał, jak śpi. I tak miała szczęście, że jej nie rozebrali. Za stara była, coś pod 50-tkę. Jakby tak dobrali się do pani Collins, to ojej. Z niej jest niezła dupa – zacytowałem Josh’a.

-Chryste panie, ale ty masz gadane. Czekaj, gdzie my w ogóle idziemy?

-Ja do parku. A ty się przyplątałeś po drodze, więc chyba też.

Niall

-Cześć, Niall! – zawołała mama, gdy usłyszała, że wchodzę do domu. – Co tam w szkole? Czemu tak późno? Chcesz obiad?

-Po kolei, mamo – roześmiałem się. – Tak, chcę obiad. Wróciłem późno, bo poszedłem jeszcze z kolegą do parku.

-Z kolegą? – poruszyła brwiami.

Boże, czasem żałowałem, że jej o sobie powiedziałem. Ale rzadko.

-Tak, z kolegą. Nie z moim chłopakiem, tylko z kolegą.

-Czekaj – zmarszczyła czoło. – Ostatnio mówiłeś, że nikt z tobą nie gada, bo jesteś gejem. Coś się zmieniło?

-Dzisiaj doszedł nowy uczeń. Jest naprawdę spoko.

-Jak bardzo spoko?

-Maaamooo – jęknąłem.

-No co?

-Nic. Idę na górę. Zawołaj, jak będzie obiad.

Wbiegłem po schodach, otworzyłem drzwi do swojego pokoju i od razu włączyłem komputer. Najpierw wszedłem na facebook’a. Wpisałem w wyszukiwarkę Louis Tomlinson i już po chwili przeglądałem jego profil. Zaprosiłem go do znajomych, po czym zająłem się kontemplacją jego zdjęć.

Kilka całkiem spoko profilowych, jakieś z klasą – stał obok ciemnowłosej dziewczyny w kraciastej koszuli oznaczonej jako Hazel Moore. Hazel pojawiała się też na kilku kolejnych fotkach, razem z Josh’em i Zayn’em. Ten ostatni był naprawdę ładny. Podobały mi się zwłaszcza jego oczy. No, ale zdecydowanie wolę Louis’ego.

-Jakby miało jakiekolwiek znaczenie, którego wolisz – powiedziałem do siebie.