Rozdział trzeci. Zarry.

Drodzy moi!
Przedstawiam wam kolejną część Zarry'ego. Cóż więcej mogę rzec?
Aha, komentujcie.

Harry

Cóż… W sumie nie było tak źle. Na wszystkich sześciu lekcjach siedziałem z sympatyczną szatynką Dianą, a na przerwie gawędziłem z jej dwoma koleżankami – Muriel i Claire. Każdy chłopak na moim miejscu byłby szczęśliwy (trzy laski na raz), ale mnie cieszyło, że mam z kim porozmawiać i nie muszę spędzać przerw samotnie. Zacząłem mieć nadzieję, że naprawdę się tu odnajdę i spędzę fajny rok, zanim pójdę na studia.

-Harry, obudź się no! – Diana szturchnęła mnie w ramię.

-Co? – spytałem nieprzytomnie.

Przewróciła oczami.

-Nic. Nie przeszkadzaj sobie. Od pięciu minut gapisz się w przestrzeń, ale to nic.

-A co ci to przeszkadza? – zdziwiła się Claire.

-Mi nie przeszkadza. Ale Wright zdążył zrobić trzy zadania. A Harry godzinę temu mówił, że całkiem nie ogarnia matematyki.

-Wytłumaczysz mi później – mruknąłem i położyłem głowę na rękach.

Fuknęła gniewnie i z powrotem wbiła wzrok w tablicę.

Po lekcji Muriel spytała:

-Ej, co teraz robisz?

-Nic chyba. A co?

-Bo widzisz, my idziemy teraz do sklepu muzycznego. Chcesz też?

-Mogę iść. A któraś z was na czymś gra, czy tak tylko?

-Tak tylko. Obejrzeć…

-…chłopaka – dokończyła Diana.

-Omójbosze, on jest boski – westchnęła Claire. – Pracuje tam – dodała.

-Znaczy, wy będziecie kręcić się po sklepie i chichotać, a ja mam tam kwitnąć? – upewniłem się.

-Proooszę – Muriel spojrzała na mnie błagalnie.

-No dobrze. Co mi szkodzi. I tak jestem gejem.

O jasna cholera. Tego nie chciałem powiedzieć.

-Jesteś gejem?! – pisnęły i rzuciły mi się na szyję. – Ale ekstra!

Wytrzeszczyłem oczy. Z czego one się tak cieszą?

Musiały zauważyć moje zaskoczenie, bo Claire wytłumaczyła usłużnie:

-Geje są słodcy.

-Pierwsze słyszę – pokręciłem głową ze zdziwieniem.

-Są są.

-Zawsze chciałyśmy mieć kumpla geja – dodała Muriel.

-To znaczy, że chłopakiem ze sklepu muzycznego jesteś tak samo zainteresowany jak my – zauważyła Diana. – W takim razie musisz iść z nami. Daję słowo, jak go zobaczysz, to zemdlejesz.

-A on zrobi ci usta-usta – zachichotała Claire.

-Jesteście okropne – mimo woli się uśmiechnąłem.

No i poszliśmy do tego sklepu. Ledwo przekroczyłem próg pomieszczenia, mój wzrok padł na chłopaka za ladą. Przez jakieś dwie sekundy się w niego wpatrywałem, po czym powiedziałem:

-Cześć, Zayn.

Tak, to był on. Widziałem go raz w życiu, ale jego twarz utkwiła mi w pamięci.

-Cześć, Harry – odpowiedział w uśmiechem. – Oddałeś ten talerz?

-Położyłem go w kuchni – odrzekłem z przesadną powagą.

-Jaki talerz? – kiedy Diana była podniecona, głos podwyższał się jej o oktawę. – O co chodzi? Znacie się?

-No, można tak powiedzieć – Zayn przekrzywił lekko głowę.

-Widzieliśmy się raz – dodałem. – Przyszedł, bo jego mama chciała oddać talerz mojej cioci.

-To takie romantyczne – odezwała się Muriel, za co zarobiła łokciem pod żebro od Claire.

Odeszliśmy kilka kroków, udając że oglądamy gitary elektryczne.

-Jesteś czerwony, wiesz? – szepnęła mi Diana do ucha. A na głos powiedziała – Ta czarna jest najładniejsza.

-No co ty? – oburzyła się Muriel. – Zielono-niebieska jest najładniejsza.

-Czarna jest lepsza – zawołał Zayn z drugiego końca sklepu.

-W łóżku – dokończyła Di.

-Nie sprawdzałem.

-To sprawdź. Jutro nam powiesz.

-Nie gustuję w gitarach.

-To Harry sprawdzi.

-Nie ma mowy – fuknąłem. – Też nie gustuję w gitarach.

-Jest w ogóle ktoś, kto gustuje?

-Nie mam pojęcia.

-Rozmowa, którą prowadzicie, jest bez sensu – stwierdziła Muriel.

-Nie ma mieć sensu, ma być zabawna – odpowiedziała Diana.

-Nie jest zabawna.

-Jest.

-Nie, nie jest.

-O Boże – Zayn ukrył twarz w dłoniach.

-Co?

-Myślę, że przeraził go niski poziom waszej konwersacji – odrzekłem.